Georgetown, Penang, Malezja – dzielnica chińska (Chinatown) i hinduska (Little India), Komtar Tower, Snake Temple. Informacje praktyczne – transport na Penang

Jeżeli chodzi o pierwsze wrażenia, to od początku widać, że jest to kraj znacznie zamożniejszy niż Tajlandia, o Kambodży nie wspominając, aczkolwiek na ulicach George Town na wyspie Penang, gdzie zaczynamy malezyjska przygodę, bezdomnych jest sporo, ale stoi to w kontraście wobec reszty wyspy, która udało nam się dotychczas przelotnie zobaczyć (piszę te słowa pierwszego wieczora), gdzie luksusowych apartamentowców, zakręconych architektonicznie galerii handlowych, nowoczesnych biurowców, zaawansowanej infrastruktury drogowej itp. jest sporo.

Kuchnią malezyjska wymiata. Struktura ludności jest złożona, przeważają muzułmańscy Malajowie, ale solidne piętno odcisnęły mniejszości, Chińczycy, Tajowie, Hindusi, Birmańczycy, Wietnamczycy, no tygiel, którego jeszcze pewnie doświadczymy. Póki co zwróciliśmy szczególną uwagę na różnorodność kulinarna. Kuchnią malajska to albo importowana kuchnią przybyszów, albo coś w rodzaju bardzo ciekawej kuchni fusion wpływów wszelakich. Jestem przekonany, że do końca pobytu w tym kraju będziemy próbować dan, których nazwy niewiele nam mówią (na szczęście w wielu restauracjach, jadłodajniach, przybytkach ulicznych itp. są fotografie gotowych potraw), mimo tego, że zawsze interesowaliśmy się sztuka kulinarna i mieliśmy wrażenie, że jakoś znamy się na kuchni przynajmniej średnio. Bardzo miło przerabiać tutaj w Malezji taką lekcje pokory, a edukacja nie będzie droga, dziś za trzydaniowa kolację, naprawdę świetne, pachnące egzotyka i pełne różnorakich smaków dania zapłaciliśmy 14zl.

George Town najlepiej, jak w większości przypadków z mniejszymi miastami, zwiedzać na piechotę. W dwa dni da radę obejść, obczytać tabliczki i obfotografować to co należy, to o czym piszą w przewodnikach i rozmawiają na Lonely Planet. Człowiek dobrze wie, że taki zaliczanie turystycznych atrakcji jest mocno średnie, ale trudno się od tego uwolnić, no bo jak to być w Krakowie i nie zobaczyć Wawelu, Rynku, Kościoła Mariackiego itd. No więc staramy się pierwsze dni poświęcić na odhaczenie programu obowiązkowego, by potem mieć już spokój i tak było również tym razem. Z racji tygla, oczywistymi punktami wycieczki były Little India i Chinatown, świątynie targi, już nie chce nudzić, Jest to bardzo głośne i kolorowe, ale mam wrażenie, że zmysły już mamy nieco znieczulone. Trochę tak, jak człowiek był mały i wyjmował z ust gumę do żucia, bo już nie miała smaku, ale jak ja po godzinie brał z powrotem do buzi, to ten smak się znowu czuło.

No więc obeszliśmy te meczety, hinduskie i buddyjskie świątynie oglądając wszystko z opadnięta jak zwykle szczęka, ale też z myślą, że człowiek nawet nie zdaję sobie sprawy jak mocno jest umocowany w swojej kulturze i tradycji. Mam na myśli to, że mając kontakt że sztuka że swojego obszaru kulturowego, człowiek łatwo identyfikuję sceny, rozpoznaje obrazy, rozumie symbole i alegorie, nawet nie zdając sobie z tego sprawy, sceną z Betlejem, Matejkowski stańczyk, Weronika ocierająca twarz, Posejdon z trójzębem, wiadomo o co chodzi i ludzie kojarzą automatycznie. Trzeba być rzeczywiście obeznanym w kulturze danego regionu, żeby ot tak po prostu z ulicy wejść do meczetu, albo tym bardziej świątyni hinduskiej i kojarzyć odniesienia. Szkoda, bo mam wrażenie, że nie starczy życia, żeby do pewnych tematów podejść przygotowanym. Kiedyś myślałem, że to przesada, że na ćwiczenia nie wpuszczali bez zaliczenia kolokwium, teraz wiemy, że miało to jak najbardziej sens i bez przygotowania nie podchodź do tematu, bo go tylko liźniesz, zamiast zgłębić i to że strata dla samego siebie. W sumie zrozumiałem to na 100% dopiero po słowach poznanej przez nas w Angkor Warszawianki Martyny i jej chłopaka Krzyśka. Jeszcze nam kiedyś o Bayonie poopowiadacie.

W George Town stoi jedna z najwyższych swego czasu budynków Azji południowo wschodniej – Komtar. Wjechaliśmy tam za jedyne 5 złotych by trafić w miejsce, którego się zupełnie nie spodziewaliśmy. Nasz kolega Chris prowadzi serwis www.opuszczone.com i kilka ostatnich pięter Komtaru mogłoby się właściwie załapać, primę property bez żywej duszy z rozpadającymi się meblami, kablami wystającymi że ścian, popękaną podłogą, uszkodzonymi toaletami, wszystko z panoramicznym widokiem na całe miasto i okoliczne wzgórza i zatoki. Gdybyśmy byli squattersami już byśmy się tam dekowali że śpiworami. Zero kamer, ochrony, można normalnie włóczyć się po opuszczonych i zaniedbanych piętrach, a nawet wejść na dach, coś niesamowitego.

Wieczory spędzaliśmy na nabrzeżu w Georgetown, gdzie niezależnie od dnia tygodnia zbierała się okoliczna ludność na towarzyskich pogawędkach. Płac przed ratuszem był też okolica, w której zorganizowano pierwszy w tym mieście festiwal kultury japońskiej, z pokazami tanecznymi, kulinarnymi, sportowymi itp., a z racji, że zawsze nas Japonia bardzo pociągała (z pewnością kiedyś pojedziemy) była to dla nas nie lada gratka i zupełny właściwie odlot, po raz kolejny na tej wyprawie miałem łzy radości w oczach, w sumie nie wiem dlaczego, było to jakieś mocno wciągające. W zorganizowanej na tę okoliczność loterii niestety biletów tam i z powrotem do krainy kwitnącej wiśni nie wygraliśmy (nic zresztą nie wygraliśmy) choć już w głowach reorganizowaliśmy dalsze plany. Na tym festiwalu chyba przez przypadek poznaliśmy jakiegoś geniusza, koleś pamiętał wszystko jak w tym filmie Limitless, na wyrywki wydarzenia z chińskiego kalendarza, godziny otwarcia lokalnych przybytków (z rozróżnieniem na pory roku), minuta po minucie z katastrofy w Fukishimie, no wszystko. Szliśmy jakiś czas potem ulicą, pod takimi filarami, że nas właściwie nie było widać, już w ogóle zapomnieliśmy o kolesiu, a on jedzie przypadkowo rowerem i się drze: hello mrs moniką and mr marcin, myśmy nawet zapomnieli, że się mu przedstawiliśmy wtedy na tym festiwalu.

Chciałem jeszcze wspomnieć o jednej ciekawej rzeczy, a mianowicie, przez te parę miesięcy w ogóle nie spotkaliśmy się z najmniejszą forma agresji. I to nie mówię, że wobec nas konkretnie, a w ogóle, w stosunkach międzyludzkich, normalnie ci ludzie się nawet nie kloca. A nie, raz w Kambodży pod knajpa przez może 10 sekund lutowało się dwóch kolesi, ale jeden szybko odpuścił i tyle było emocji. No ci ludzie są jacyś inni po prostu, Do tego spotykaliśmy się z bezinteresowna uczciwością. Tego, że zamiast banknotem 1 ringitowym płaciłem 50 ringitowym (ten sam kolor i rozmiar, łatwo się pomylić na imprezie) i grzecznie zwracano mi na to uwagę i ratowano przed wtopą nie wspominam. Ale pewnego dnia (nocy raczej) wróciliśmy do chaty i Monia się pyta, gdzie mam plecak. A nosiłem w nim sprzęt fotograficzny wartości znacznej. W każdym razie trochę się spięliśmy i bez słowa ruszyliśmy z powrotem w miasto na poszukiwania, najpierw na nabrzeże, gdzie ostatnio siedzieliśmy (oczywiście nie było) potem szybki pomyślunek, próba odtworzenie rundy po mieście i domyślenia się, gdzie to mogłem zostawić. Potem półgodzinny spacer do wytypowanej hinduskiej restauracji Jaya (zajebiste i tanie jedzenie) w której kierownik powitał nas szerokim uśmiechem i wskazał miejsce, w którym przechował zgubiony plecak, a minęło już dobrych parę godzin. Monia normalnie miała łzy ulgi w oczach, ja się tak nie przejmowałem, bo mój aparat za tysiąc też robi dobre foty. Podziękowaliśmy kolesiowi zajebiście i już do końca pobytu w Penang jak tam zachodziliśmy mieliśmy powitanie przez tego samego kierownika i dobry serwis, jakbyśmy to my jemu wyświadczyli przysługę a nie on nam. Głupio by było jakby się ten sprzęt zgubił bezpowrotnie.

Ostatniego dnia pojechaliśmy autobusem na wschód wyspy, generalnie mało się tam dzieje, turystów zero, ale co ciekawe nie wzbudzaliśmy wśród miejscowych większego zainteresowania. (Po drodze zatrzymaliśmy się jeszcze w Snake Temple, w której do dziś w eksponowanych miejscach leniwie lezą węże. Legenda głosi, że mnich, na którego cześć wzniesiono te świątynie, w czasie ascezy w dżungli udzielił schronienia węzom, a po jego śmierci i powstaniu świątyni te sympatyczne zwierzaki same zaczęły się do niej schodzić. Monia zastanawiała się w jaki sposób można udzielić schronienia węzom, ale doszliśmy do wniosku, że chyba po prostu polega to na niewypędzaniu ich z szałasu, jak już przypełzną) Polecam te rejony tym, co nie przepadają za tłumami, a cenią sobie tradycyjną lokalną kuchnię, dawno nie jadłem tak dobrej ryby, a Monia i moja Mama dobrze gotują, ale Mama rybę rzadko, w sumie może dobrze, bo wolę mięso. Wracając mieliśmy okazję nawiedzić coś w rodzaju polskich wielkich osiedli, no dramat, kraty zamiast okien wyglądało to jakby ci biedni ludzie żyli jak króliki w wielopiętrowych klatkach, tragedią, biedą i mrówkowce, mogłoby się wydawać idealne siedlisko wszelkiej maści patologii, tymczasem ludzie uśmiechnięci, czyści i zadbani, aż się nie chciało wierzyć. Może to wyjątkowo smaczny świeżo wyciśnięty sok z trzciny cukrowej tak na nich działa.

Z dworca Jetty do głównych atrakcji jest około 10 minut, do Love Lane również 10 minut, prosto ulica Lebuch Chulia.

Ceny biletów autobusowych w Penang zależą od liczby km, najdroższy kosztuje RM 4.00.

Bilet do Snake Temple: RM 2.70

Bilet do Batu Ferringhi : RM 2.70

Bilet do Kok Li Temple: RM 2.00