Wigilia i Boże Narodzenie na Filipinach. Święta w Santa Fe na wyspie Bantayan i Urodziny Studni u Doda w Marikabanie

Święta Bożego Narodzenia, choć daleko im do filipińskiej Wielkanocy przynajmniej pod kątem obrzędowym są traktowane z należytym pietyzmem i zaangażowaniem. Grudniową tradycją są nabożeństwa na kształt naszych rorat, w których mimo, że jest środek nocy uczestniczą tabuny dzieci, a wierni schodzą się z lampionami. Wieże kościelne rozbrzmiewają wówczas kurantami, muzyką i modlitwą przerywaną śpiewami roznoszącymi się nad czuwającym w półśnie miasteczkiem.W Wigilię ulice Santa Fe wypełnione są miejscowymi od wczesnych godzin wieczornych, właściwie od zapadnięcia zmroku. Tłum jest na tyle gęsty, że główne skrzyżowanie ulic w centrum jest zamykane dla ruchu kołowego, piesi przemieszczają się w losowych kierunkach i ogólnie panuje raczej chaos. Co ciekawe tłum nie jest jednorodny – składają się nań członkowie Kościoła Rzymskokatolickiego oraz wierni zrzeszeni w Filipińskim Kościele Niezależnym.

Obie instytucje mają odrębna strukturę i hierarchę. Różnią się zapewne również tradycją liturgiczną, ale trudno mi się na ten temat wypowiadać szczegółowo, bo nie siedzę za bardzo w temacie. Do konfliktów w każdym razie nie dochodzi, przynajmniej na ulicy. Jako ciekawostkę napiszę, że nieopodal znajduje się budynek służący za miejsce spotkań poddanych Królestwa Świadków Jehowy i też nie zauważyłem, by byli oni w jakikolwiek sposób szykanowani.

Sama pasterka, odprawiana w obu świątyniach jednocześnie, nie różni się specjalnie klimatem i otoczką od mszy niedzielnych, o których pisałem we wpisie o Iglesia Filipina Independiente. Nie będę się powtarzał, a poza tym polecam, bo uważam go nieskromnie za jeden z najlepszych postów na blogu, choć spotkałem się z zarzutem, że jest niepoważny.

Pod względem towarzysko rodzinnym Wigilia i Boże Narodzenie w typowym filipińskim domu na prowincji nie są w rozumieniu europejskim obchodzone. Uroczyste wieczerze przy wspólnym stole, choinka i wyszukane prezenty to
rzadkość i przede wszystkim domena obcokrajowców i zamożniejszych
małżeństw mieszanych. Nie do końca nas to interesowało.

24-tego grudnia przypadają za to w Marikabanie urodziny studni u naszego dobrego znajomego Doda i jego żony. Jakkolwiek mogłoby się to wydawać zabawne, dzień zakończenia budowy ujęcia wody jest (a przynajmniej był tym razem) obchodzony raczej hucznie, z tańcem, karaoke, domowym jedzeniem, a także napitkiem na zasadzie bring your own bottle. Jesteśmy tam zapraszani przy każdej z możliwych okazji, bo Dodo był jednym z beneficjentów pomocy finansowej przekazanej przez nasze rodziny, przyjaciół i znajomych dla mieszkańców wsi po przejściu nad wyspą tajfunu Yolanda.

Korciło mnie przez chwile, żeby osoby zaangażowane w tę pomoc wymienić tu z imienia i nazwiska, ale Monia stwierdziła, że ktoś może sobie nie życzyć i żeby tego nie robić bez pytania. A znając Was odpowiedź na takowe brzmiałaby ‘Marych, nie rób scen’. Zatem dziękujemy jeszcze raz wszystkim ogólnie. Jesteście wielcy. Dodo zresztą do teraz wyraża swoją wdzięczność, czym wprawia nas w zakłopotanie i niezręczność. A jak się upije to w ogóle czasem nie potrafi gadać o niczym innym. Pije na szczęście rzadko.

Przed imprezą wioskowe dzieciaki otrzymały jak co roku okolicznościowe paczki z owocami i słodyczami. Pisałem kiedyś, że rozdawanie cukierków jest podobno nierozważne ze względu na brak zaawansowanej opieki stomatologicznej na wyspie, ale z okazji świąt, urodzin itp. okazji robimy zwykle wyjątki. Było sporo frajdy. Sami prezenty dostaliśmy dwa. Benzyna w ślad za spadającą ceną ropy naftowej potaniała o prawie 30 procent, a poza tym kupiliśmy sobie pralkę i oficjalnie zaczynamy obrastać w graty.

Na koniec krótko i z zaciśniętymi zębami o fiestach organizowanych w okresie okołobożonarodzeniowym ;-) Wspomnę może tylko, że przez kilka dni okolice Tabunog, czyli pewnie z ćwierć miasteczka, podskakiwały w rytmie muzyki elektronicznej łącznie z zabudowaniami, a szyby drżały w oprawach. Cztery dni non stop. Przepraszam były przerwy. Od piątej do ósmej nad ranem. Nie ściemniam – dwie – trzy godziny na dobę.

A repertuar jest ograniczony, bo za kolejno grane przeboje należy zapłacić didżejowi, więc katowane są te same hity w kółko po kolei w wersjach typu extended remix super power. Gdy zapytałem Moni jaką piosenkę życzy sobie jako następną odpowiedziała, że filipiński hymn narodowy. Dlaczego? Bo nim rozpoczyna się i kończy fiestowa dyskoteka pod gołym niebem. Ale wiecie, if you can’t beat them, join them. Co było robić :-) Pozdro.