Bantayan, Filipiny – pora deszczowa i kolejne spotkania z Polakami

Pora deszczowa na Filipinach

Deszcze, a czasem i
tajfuny trwają mniej więcej od maja do października, zatem teoretycznie
to już końcówka, ale nie ma zasadniczo tragedii, całe zamieszanie
sprowadza się do krótkotrwałych, ale zajebiście intensywnych ulew (ale
takich naprawdę intensywnych, człowiek jest przemoczony do suchej nitki w
moment, z pokładu motorka drogi widać tak na 15 metrów, a uderzenia
kropel o skóre i twarz powodują ból fizyczny, normalnie jakby to taki
kąśliwy grad napierdalał). Na szczęście ulewy ustają tak prędko, jak się
rozpętały, a poza tym jest normalna letnia pogoda, może z nieco
bardziej przychmurzonym niebem.

Kolejne spotkania z Polakami na Filipinach

Podczas przystanku w Polsce niejednokrotnie byliśmy pytani dlaczego my tutaj, gdzieś w egzotycznym kraju na drugiej połówce globu spotykamy się z Polakami i wspominamy o tych spotkaniach na blogu (o, ale fajnie, ‘blogu’ jest anagramem ‘globu’), bo przeciez wiadomo jaka opinia panuje o rodakach mieszkających zagarnicą. Zasadniczo podobno lepiej nie wdawać się bliższe stosunki (osobiście się z tą opinią nie zgadzam, bo się po prostu z naszego doświadczenia nie potwierdza). 

Odpowiedź na to pytanie nie jest trudna, a najprościej chyba będzie, że tak się po prostu składa, że natrafiamy prawie nieodmiennie na bardzo ciekawe ekipy i ta Azja nas po prostu w sposób naturalny łączy. No przecież nikt nie będzie odcinał się od fajnych ludzi tylko dlatego, że pochodzą znad Wisły. Wiele z tych znajomości dobrze sobie zresztą radzi z próba czasu i wielokrotnie gościliśmy i byliśmy goszczeni przez ziomów wiosną i latem w Polsce i było zajebiście. 

Tym razem poznaliśmy się z Izą i Michałem, którzy od dwóch lat mieszkają w Chinach, konkretnie w mieście Guangzou (po naszemu to jest Kanton, nie wiem, skąd taka różnica w tłumaczeniu, rzut oka na Wiki i okazuje się, ze Kanton to nazwa historyczna) w prowincji Guangdong. Jak mieszkaliśmy w Londynie nasza ulubiona, lokalna chińska knajpka nazywała się Guangdong Treasure, taki zbieg okoliczności. I w związku z tym spotkaniem już wstępnie się rodzi myśl o tym, żeby te Chiny jednak odwiedzić, bo któż by przecież nie chciał. 

Wiadomo, że od pomysłu do realizacji jest daleka droga, ale niech on gdzieś tam sobie w tyle głowy kiełkuje, tym bardziej, że nie trafił na jakiś grunt specjalnie nieurodzajny. Poza tym Iza i Michał są żeglarzami, to już druga po Mareczku ekipa, która ma z tym sportem wiele wspólnego, a my z Monia, choć bez specjalnego ciśnienia, rozmawiamy sobie czasem, że musi być fajny. A kontynuując temat morza, do Marikabanu zawitali też Majki i Olaf, pracujący na codzień na holenderskim tankowcu. Zamierzają się tu przenieść na stałe i myślą o własnym biznesie. Ciężki to może być kawałek chleba, biorąc pod uwagę niezamożność miejscowych, zatem życzymy powodzenia. 

Były też trzy mocne laski z Warszawy, dwie Gochy i Kamila (dyrektor banku, proszę państwa) ze swoją przyjaciółką z Manili Kristine i jej chłopakiem Jhingiem. Z tą Krystyną jest taki temat, że parę lat temu była na jakiejś wymianie studenckiej w Radomiu i przez 9 miesięcy nauczyła się tak polskiego, że głowa mała. Musi mieć jakiś niewyobrażalny talent do języków obcych, bo po prostu byliśmy w szoku. Na grillu u Pauli i Wojtka (naszych już chyba mogę powiedzieć dobrych znajomych z Santa Fe, mieszkających na wyspie od paru lat) jakoś tak przypadkiem wyszło, ze oprócz bycia prawnikiem, Kristine ma też kanał na youtubie, na którym amatorsko muzykuje. No to oczywiscie chcieliśmy posłuchać, ale pierwsze co zrobiła, to uprywatniła wszystkie filmy, żeby nikt broń boże nie miał do nich dostępu. Wtedy naturalnie wiadomo, że ciekawość się potęguje i mówimy jej, że nie ma opcji, żebyśmy tego nie obejrzeli i im wcześniej nam pokaże, tym więcej marudzenia sobie oszczędzi, ale Krycha na to, że nie ma mowy, i że ona się wstydzi. No i oczywiście w końcu słuchaliśmy, bo choć próbowała być twarda, to jednak dało się wyczuć, że w końcu pęknie. A śpiewa tak (czego się tu wstydzić ja się pytam):