Stolica Kambodży – Phnom Penh

Już wpływając do miasta Phnom Penh można było zauważyć ogromne kontrasty, na razie w budownictwie, ale i to dawało wstępny pogląd na różnice w zamożności wśród ludzi, który się potem tylko potwierdzał. Pobłądziliśmy jakieś 15 minut szukając hotelu, który polecili nam spotkani wcześniej Amerykanie, a gdy go znaleźliśmy, okazało się że jest dosłownie 2 minuty od przystani, w ciekawej ulicy z dość szerokim asortymentem ładnych lokalnych dziewczyn, jeżeli wiecie o czym mówię. Ale było w porządku, pierwsza noc może trochę głośną, tak do czwartej nad ranem, dwie pozostałe w miarę spokój, hotel czysty i zadbany, właścicielem Norweg, laska w recepcji jak jej powiedziałem po norwesku, że znam ten język, to wzięła nas chyba za Norwegów też i cena okazała się o prawie 50% niższa od wyjściowej.

Samo Phnom Penh rozciąga się na dosyć dużej powierzchni, ale centrum rozrywkowo-hostelowo-turystyczne znajduje się blisko rzeki, a większość atrakcji miasta (Wat Phnom, Botum, Sarawan, Pałac Królewski że Srebrna Pagoda, Muzeum Narodowe i Pomnik Niepodległości) jest dostępna z buta.

W Phnom Penh w oczy rzuca się ogromny kontrast między bogatymi mieszkańcami, a skrajnie biedna ulica. Dzieci w wieku przed przedszkolnym, dosłownie ledwo chodzące, może 3-4 letnie, włóczą się po ulicach i przeczesują śmietniki w poszukiwaniu wszystkiego, z czego będzie można zrobić użytek. Zarówno dzieci, jak i starsze osoby widząc turystę z puszka napoju często siadają przy nim, albo idą krok w krok w oczekiwaniu na pustą puszkę.

Żebractwo jest na porządku dziennym, uprawiane głównie przez dzieci, osoby starsze oraz inwalidów, cześć pozbawiona kończyn, czy wzroku wskutek wybuchów min przeciwpiechotnych, którymi reżim zabezpieczał miasta i granicę. Z drugiej strony dobrze ubrani, jeżdżący najnowszymi samochodami obywatele, jakich nie powstydziłoby się niejedno modne miasto Zachodu. Pewien zgorzkniały tubylec, którego przez przypadek poznaliśmy w Siem Reap twierdził, że o ile jego zmysł obserwacji jest w porządku, z roku na rok te różnice się pogłębiają.

Dodatkowo dochodzi problem prostytucji i seksualnego niewolnictwa, handlu kobietami, dziećmi, ogólnie bardzo smutne historie, o których się trochę mówi i pisze, a nie są widoczne na pierwszy rzut oka. Zastanawiam się, czy tak zwani seksturyści z Zachodu żyją w ignorancji i nie zdają sobie sprawy z zakulisowych rozgrywek w tym biznesie, czy już są takimi skurwysynami, że nie przeszkadza im podżeganie tych ludzkich tragedii swoimi pieniędzmi. Chciałbym wierzyć, że jednak to pierwsze, bo ignorancję jednak łatwiej wyplenić.

Wzrok w centrum przykuwa modernistyczna bryła budynku, w którym i wokół którego znajduje się dzienny targ. Nie będę się o nim rozpisywał, to typowy azjatycki bazar że wszystkim, mówią, że kto widział targi w Bangkoku, nie może się gdzie indziej spodziewać wielkich rewelacji i zasadniczo się z tym zgadzam, choć i te mniejsze jak najbardziej mają swój urok. Ale miałem nie o tym.

Moją rada jest taka, żeby na tych targach nabywać lokalne rękodzieło, tkaniny, pamiątki itp, ale trzymać się z daleką od wszelkiego rodzaju podróbek markowych wyrobów, bo ich jakość jest dramatycznie niską. Nasze podręczne plecaki są lekka podniszczone, więc gdy zobaczyliśmy zajebiste plecaki North Face i jeszcze udało się stargować do chyba 14 dolarów za dwie sztuki, to się długo nie zastanawialiśmy. Napiszę w skrócie, że nie było warto, chyba, że ktoś chce je nosić puste i zadawać szyku, ale osobiście nie znam aż takich wariatów i raczej te plecaki Polski nie będą oglądać. Zdecydowanie bardziej warto zaopatrzyć się w produkt markowy.